Star Trek Memories: I, Borg and The Inner light

หลังจากช่วงที่ผ่านมาไม่ค่อยมีเวลาดู #TNG เท่าไร เลยค่อนข้างเบื่อๆ เพราะเริ่มรู้สึกว่าเนื้อเรื่องมันเดิมๆ ไม่ค่อยลึก แต่สองวันนี้เจอตอนเด็ดๆ สองตอนเลย เลยคิดว่าจะบันทึกเก็บไว้ซักหน่อยสองตอนที่ว่าคือ I, Borg (s05e23) กับ The Inner Light (s05e25) ถ้าอยากไปเสพเองไม่อยากโดนสปอย ก็ไม่ต้องอ่านต่อแล้วครับ

I, Borg

ตลอดชีวิตการดู TNG ที่ผ่านมาเราถูกฝังหัวว่า Borg แม่งชั่ว แม่งจะกลืนกิน แม่ง Resistance is futile ไรงี้ ตอนนี้คือไปเจอ Borg ตนนึง ซึ่งรอดชีวิตจากยานตกไปแล้ว Enterprise ไปช่วยชีวิตไว้ ซึ่งก่อให้เกิดคำถามตามมาว่าเราช่วยชีวิตศัตรูทำไม ควรจะทำลายมัน ไม่ควรเอามา เดี๋ยวจะซวยเอา เพราะพวก Borg จะตามมาช่วย แล้วจะโดนกลืนกินกันหมด ด้วยความเกลียด ความกลัว ทำให้เกิดความคิดที่เราละทิ้งมโนสำนึกพื้นฐานไปคือ ต้องช่วยชีวิตคน ในกรณีนี้คือ Borg ซึ่งต่อมาถึงแม้กัปตันจะยอมให้ช่วย แต่ก็เพื่อจะส่งกลับไปเป็นอาวุธทีแพร่ไวรัสทำลายล้าง Borg ให้สิ้นซาก โดยให้มัน Solved ปัญหาเรขาคณิตที่ไม่มีวันแก้ได้

ความเจ๋งของตอนนี้คือ พอเวลาผ่านไป แต่ละคนที่ได้เริ่มคุยกับ Borg เริ่มรู้สึกถึงความอันตรายน้อยลง ลดอคติที่มองจากรูปลักษณ์แล้วเปลี่ยนไปเข้าใจมันแทนว่าสุดท้าย Borg ตัวนี้ก็เหมือน เด็กที่หลงมาจากบ้าน แล้วอยากกลับบ้าน ไม่ต่างอะไรจากพวกเรา ถ้าต้องตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน แต่ความพีคยิ่งกว่านั้นคือ Borg เริ่มเปลี่ยนคำพูดจาก We เป็น I ต้องอธิบายก่อนว่าสำหรับคนที่ไม่เคยดู Star Trek ตัว Borg เป็นเผ่าพันธ์ที่ทุกๆ ตัวเป็นหน่วยเดียวกันหมด ไม่แยกจากฝูง เป็นตัวตนหนึ่งเดียว เพราะฉะนั้นการที่มันพูดแทนตัวเองว่า I หลังจากคุยกับหลายๆ คน มีความสำนึกคิดเป็นห่วงคนอื่นเช่น ไม่อยากให้จอร์ดี้ถูกกลืนกิน จึงเป็นอะไรที่ใหม่และเกินจินตนาการเราไปไกลมาก และมันทำให้เราย้อนกลับมาคิดถึงวิถีชีวิตของเราว่า เรามองคนนั้นว่าแดง เรามองคนนั้นว่าเหลือง ไม่ต่างจากที่ Enterprise มอง Borg ถ้าเราละทิ้งรูปลักษณ์ภายนอกที่เราเห็น แล้วมองให้เห็นถึง individual สุดท้ายแล้วเค้าก็คนๆ นึงไม่ต่างอะไรจากเราเลย

The Inner Light

ตอนอ่านคำอธิบาย Episode นี้คร่าวๆ ก็ไม่ค่อยอยากดูเท่าไรคิดว่าเนื้อเรื่องคงจะเดิมๆ แต่พอดดูไปเรื่อยๆ นี่มันมหากาพย์ชัดๆ เรื่องคือ Enterprise ไปพบเจอยาน Probe ลำนึงที่อยู่ดีๆ ยิงแสงมาใส่กัปตันพิคาร์ดแล้วกัปตันก็สลบไปตื่นขึ้นมาในดาวอะไรไม่รู้ แต่สติยังอยู่เราเป็นกัปตันของยาน Enterprise นะ แต่ไม่มีใครเข้าใจ แต่กัปตันเราฉลาดก็ตามน้ำไปเรื่อยๆ แต่ประเด็นคือการตามน้ำของกัปตัน แทบจะยาวเท่าช่วงชีวิตของคนๆ นึงเลย จนมีลูกมีหลาน ผ่านมาหลายปีจนรู้ว่านี่มันคือ ความทรงจำของคนๆ นึง ของดาวที่ดับสิ้นไปแล้ว ที่ต้องการรักษาอารยธรรมไว้ โดยการถ่ายทอดไว้ในความทรงจำของคนที่ยานมาเจอ

ตอนที่ประทับใจที่สุดคือตอนที่กัปตันรู้ตัวว่า เห้ยกูไม่ได้บ้า แต่กว่าจะรู้นี่ก็แก่จนมีลูกมีหลานละ แล้วรู้สึกเศร้าลึกๆ เพราะความทรงจำที่โถมเข้ามามันจริง ไม่ต่างจากความจริงที่เรารู้อยู่แก่ใจ
จริงๆ The Next Phase (s05e24) ก็ไม่ได้แย่มากนะ ดูเพลินๆ ได้สนุกดี แต่พอจบแล้วก็ไม่มีอะไรให้ขบต่อเท่าไร ไม่เหมือนสองตอนนี้

Comments