A Moment in February

     สำหรับหลายคนที่ยังไม่รู้ ผมจะอธิบายอย่างนี้บางอย่างเช่น การเขียน ซึ่งแม้อันที่จริงมันจะเป็นการกดแป้นพิมพ์คีย์บอร์ดก็ตามเป็นสิ่งที่ผมถือว่ามีค่ามากเป็นอันดับต้นๆ ในชีวิต สิ่งที่ผมเขียนจะสะท้อนความนึกคิด ตัวตน และอีกหลายๆอย่างผ่านตัวอักษรที่ผมบรรจงร้อยเรียงขึ้นมาเพราะฉะนั้นแล้วผมจึงให้ความสำคัญกับมันมาก และการที่ผมจะเขียนอะไรให้ใครสักคนหรือหลายคนก็ตามผมบอกได้เลยว่าคนๆนั้นต้องมีความสำคัญมากๆ

     มนุษย์เมื่อถึงจุดๆนึงมักจะมาถึงจุดที่ยากลำบากที่สุดเสมอ ผมเพิ่งผ่านมันมาได้ครับผมบอกได้เลยว่ามันไม่ง่าย แต่ก็ไม่ยากแต่กว่าจะผ่านมันมาได้ ผมต้องสูญเสียในหลายๆอย่างไปอย่างไม่มีวันเรียกกลับคืนมาได้ เป็นเวลากว่าหนึ่งปีที่ผมอยู่ในชีวิตแบบนั้นเพราะผมเลือกที่จะเป็นในแบบนั้น แบบที่ผมเชื่อว่ามันเป็นสิ่งที่สมบูรณ์แบบ, มีเกียรติและอุดมการณ์ ผมยอมรับว่าผมเชื่อมั่นว่าผมต้องเป็นแบบนั้นได้ และผมก็เป็นได้ครับเวลาตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาผมได้กลายเป็นคนที่ออกมาจากเงาซึ่งเป็นคำที่ผมใช้เรียกสำหรับคนที่อยู่วงนอก ผมเข้ามาอยู่ในแสงสว่างอยู่ในจุดที่สามารถจะเดินหมากเพื่อทำตามจุดประสงค์ของตัวเองได้ผ่านเครือข่ายที่ได้มีการวางไว้อย่างแนบเนียน ผมประสบความสำเร็จทั้งหน้าที่การงาน การเรียน และชีวิต ผมมีทุกอย่าง เป็นช่วงเวลาที่วิเศษที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต

     แต่เมื่อเวลาผ่านไปผมก็เริ่มแยกไม่ออกระหว่างภาระ, หน้าที่หรือแม้กระทั่งชีวิต เมื่อมาถึงจุดนี้อุดมการณ์ที่ผมเคยมีค่อยๆ หายไป กลายเป็นผมต้องทำเพราะเป็นภาระและมันเริ่มหนักจนกินเวลาชีวิตผมไปเรื่อยๆ ซึ่งคุณจะไม่มีทางรู้เลยว่ามันกัดกินเวลาชีวิตคุณไปมากแค่ไหนก็จนกว่าคุณจะสูญเสียมัน ใช่ครับผมสูญเสียชีวิตที่สมบูรณ์แบบ ชีวิตที่ผมเคยเชื่อว่าผมจะภูมิใจกับมันไปอีกหลายปีนับจากนี้ 

     ผมเคยพูดไว้นานแล้วว่าไม่ว่าจะเรียนหรืองาน ครอบครัวสำคัญที่สุด คำว่าครอบครัวในความหมายของผมไม่ใช่แค่คนที่ใช้นามสกุลเดียวกัน แต่คือคนที่มีความสำคัญกับคุณทุกคน บางครั้งคุณอาจไม่รู้ตัวว่าใครสำคัญกับคุณผมมีวิธีพิสูจน์ง่ายๆครับ คนเหล่านี้คือคนที่จะไม่หายไปไหนเวลาที่คุณต้องการความช่วยเหลือหรือมีปัญหา

     เมื่อคุณสูญเสียครอบครัวไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ มันจะส่งผลกระทบกับคุณในทุกๆด้านผมบอกได้เลยครับ ในช่วงเวลาเหล่านั้นคุณจะเห็นความสำคัญของสิ่งต่างๆน้อยลงไปในทันที เพียงเพื่อจะรักษาสิ่งที่ในท้ายที่สุดคุณก็จะสูญเสียไป และผมที่ตามมาคือแทนที่คุณจะสูญเสียแค่สิ่งเดียวแต่กลับกลายเป็นว่าคุณสูญเสียทุกอย่างครับ ใช่ครับโลกที่คุณสร้างมากับมือ ความเชื่อที่คุณเคยมีมันจะหายไปกับอากาศตอนนี้แหละ

     ผมฟังแต่เพลงเศร้า ตอกย้ำความคิดตัวเองในเรื่องเดิมซึ่งเป็นการกระทำที่ถึงแม้ในสภาวะปกติจะบอกว่าไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่ แต่พอถึงเวลาจริงผมว่ามันก็ทำกันทุกคนนะ มันดูดพลังชีวิตของผมไปจนหมด ผมไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เลือกที่จะใช้เวลาอยู่คนเดียวมากกว่าอยู่กับคนอื่น ช่วงเวลาหลังการสูญเสียใหม่ๆ ผมบอกได้เลยว่าไม่ว่าใครจะพูดยังไงมันก็ขึ้นอยู่ที่ตัวเราว่าเราจะปล่อยให้ตัวเราอยู่กับความรู้สึกสูญเสียอย่างนี้ต่อไป หรือเราจะก้าวต่อไปหลายคนโชคดีที่สามารถก้าวเดินได้อีกครั้งในเวลาไม่นาน แต่กับอีกหลายคนมันจำเป็นต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะกลับมาก้าวได้ แต่แน่นอนครับว่าก้าวแรกหลังจากที่คุณหกล้ม คุณจะไม่มีทางก้าวได้เหมือนก่อนที่คุณจะหกล้มแน่นอน

     พอผ่านช่วงเลาเริ่มก้าวเดินมาคุณจะมองย้อนกลับไปว่าคุณทำอะไรพลาดไปและที่จุดนี้เองที่คุณจะมีโอกาสที่จะกลับไปล้มอีกรอบ หากคุณปล่อยให้ตัวเองมองย้อนกลับไปในความทรงจำที่มันก็เป็นเพียงแค่ความทรงจำคุณก็จะอยู่ในสถานะไม่ต่างอะไรกับก่อนหน้าที่ แต่ถ้าคุณเลือกที่จะลืมหรืออย่างน้อยเก็บทุกอย่างไปไว้ที่อื่นก่อนแล้วเริ่มทำสิ่งใหม่ๆ แน่นอนครับคุณก้าวต่อไปได้แล้ว

     นี่คือสาเหตุและสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาแต่ผมก็ผ่านมันมาได้แล้ว อย่างที่ผมบอกไปในตอนต้นว่าผมให้ความสำคัญกับการเขียนแค่ไหน การที่ผมสามารถกลับมาเขียนได้อีกครั้งนั่นเป็นสัญญาณที่บอกว่าผมกลับมาแล้วและก็อย่างที่ผมบอกไปครับผมไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกเลย